Ég sagði nei...

Ung kona skrifar mjög merkilega grein í mbl. í dag sem vakti mig til umhugsunar um réttindi barna.
Greinin hennar ber yfirskriftina " Má bjóða þér fósturgreiningu ? " Melkorka segir frá reynslu sinni
um þann þrýsting sem konur eru beittar varðandi ófætt barn sitt. Ég segi þrýsting þvi ég á sjálf samskonar reynslu og Melkorka. 42ja ára að aldri var ég hvött af þekktum lækni til að fara í fósturgreiningu, þá gengin 13 vikur með yngsta drenginn minn. Mér var bent á að ég væri að brenna á tíma og sterkar líkur á að þessi einstaklingur yrði mér fjötur um fót. Ég valdi að treysta Guði, í dag er ég þakklát fyrir þá ákvörðun.

Ég er ekki sátt við að enn í dag er reynt að ræna verðandi mæðrum þeirri gleði og hamingju sem meðganga er,og  þau forréttindi að fæða lifandi einstakling sem er elskaður og velkomin í fjölskylduna. Verum heilbrigð í hugsun, veljum að standa vörð um lífið.

Greinin hennar Melkorku...

ÉG HITTI góða ljósmóður reglulega vegna þess að ég er ófrísk. Það eru tilmæli frá landlækni til ljósmæðra að öllum mæðrum sé boðið upp á fósturgreiningu eða snemmsónar eins og það er líka kallað, til að hægt sé að athuga hvort barnið sé heilbrigt. Þessar upplýsingar fékk ég hjá ljósmóðurinni minni.

Svo vill til að ég er búin að kynna mér vel fósturgreiningu. Fósturgreining sem bendir til að barnið sé fatlað á einhvern hátt leiðir nær undantekningarlaust til þess að fóstrinu er eytt. Þetta veit landlæknir. Þess vegna særði þetta „boð“ mig mjög. Það er mín skoðun að þær konur sem vilja fara í fósturgreiningu geti beðið um hana sjálfar. Ég kæri mig ekki um svona viðbrögð við því að ég sé ófrísk.

Barnið sem nú er ófætt í leginu mínu er einfaldlega hluti af fjölskyldunni minni og ég kann mjög illa við að mér sé boðið að athuga hvort það sé heilbrigt svo ég geti „tekið upplýsta ákvörðun um hvort ég ætli að binda enda á meðgönguna“ eins og það er orðað á pólitískt réttan hátt.

Svona boð bera ekki vitni um virðingu gagnvart hinu ófædda barni. Af hverju er verið að bjóða mæðrum upp á slíka greiningu að fyrra bragði af landlækni? Er honum svona umhugað um mæðurnar eða er e.t.v. verið að stuðla að sparnaði í kerfinu? Það er ekki ódýrt fyrir þjóðfélagið að hugsa um fatlað fólk með því t.d. að byggja sambýli og reka þau.

Það væri nær að landlæknir beindi þeim tilmælum til ljósmæðra að upplýsa mæður um alla þá aðstoð sem er í boði fyrir fjölskyldur fatlaðra barna og fyrir hinn fatlaða einstakling á fullorðinsárunum. Ég hef unnið með fötluðum og það er mín reynsla að fatlaðir á Íslandi eru oftast hamingjusamir, þeir auðga líf allra í kringum sig og þeir geta vel spjarað sig með góðri hjálp. /Melkorka Mjöll Kristinsdóttir skrifar um fósturskimun.

Ég flyt öllum konum og mæðrum blessunarkveðjur.
Helena